پسر

می خوام از این به بعد یه خورده از پسر بگم، خودم و پسر،
کوتاه و خلاصه،
عصبانیم کرد، خوشحالم کرد و …
هر چی که به نظرم رسید و یا اصلا در مورد پسر دونستنش لازمه،
تیتر ثابت هم خواهد بود، ( با همین تیتر پسر )
اصلا یکی از ویژگی هایی که پسر برام داشت این تیتر ثابت بودن هست،
تیتر خوبه، اما اونجا که می خوایی راحت باشی میشه قالب و راحتی رو میگیره،
یه زمانی این وبلاگ مطالبی داشت با عنوان “تیتر بی تیتر!” یا همین چند وقت پیش یه سری پست های عموما تبلیغاتی نوشتم با عنوان “ اینجا ایران «!»” یا مطالبی که زیر تیتر “گذر” می نویسم و مدتهاست ادامه داره و عموما حرف های دلمه و …
جایی مثل پسر، تیتر داشتن لازمه، چون مخاطب به خاطر تعدد مطالب قدرت انتخاب داره و این نگارنده است که باید با تیتر جذابیت ایجاد کنه، اما فکر کنم خودم از این قاعده مستثنا هستم و اگر بخوام برای فکر به تیتر برای هر مطلبم ( چه دل نوشته و چه خبر و … ) وقت بذارم، کلی زمان که می شه با خوندن دوتا پست جدید بهتر مصرف بشه از دست میره و این یعنی کم کار تر شدن پسر.