گذر

صبح که به یکی از آشناها نگاه سردی انداخت و گفت امروز روز معلمه، یخ کردم،
یه لحظه روز تولد خودم و انتظارهای هر ساله ام یادم افتاد،
باید کاری می کردم،
فوری تلفن رو برداشتم،
:: سلام دخی!، یه کار ازت بخوام واسم می کنی؟!
دخی کمک کرد و یه هدیه براش خریدیم،
حس خوبی بود،
عصر به یکی دیگه از آشناها گفت دخترم ( دخی ) امروز رفته بازار، احتمالا برام یه هدیه گرفته باشه.
قلبم ریخت،
مطمئن شدم که امروز براش چقدر مهمه، چقدر مهمه براش که هنوز معلم بخوننش،
و البته حق می دم، سی سال کم نیست،
و کمی خوشحال از اینکه بیکار ننشسته بودم،
رفتم و هدیه اش رو اوردم و با یه تبریک دادم دستش،
( ترسیدم بغلش کنم، عادتمه گاهی بی دلیل هم بغلش می کنم، اما امروز نشد، یعنی واقعیت اینه ترسیدم بزنم زیر گریه، حالم خوش نبود، نیست و ممکن بود یه بغل کوچیک و اشک های گاه و بی گاهم تمام شیرینی لحظه رو ازمون بگیره )
خوشحالم از خوشحالیش،
و چقدر قشنگ بود وقتی هدیه اش رو به دیگران نشون داد و با افتخار از روزش گفت،
روزت مبارک معلم.