تیتر بی تیتر! 13/03/2008

یک خبر فوق العاده:
آرشام پارسی: امروز اتحادیه اروپا وضعیت مهدی کاظمی را بررسی کرد و از مجموع شصت رای، چهل و شش رای مثبت، دو رای منفی و دوازده رای ممتنع تصویب شد که کشورهای عضو اتحادیه اروپا اجازه ی بازپس فرستادن هــ ـمــ ـجـــنـــ ـســـــ ـگــرایان ایرانی را به ایران ندارند زیرا برای کشورهای عضو اتحادیه اروپا کاملا روشن شده است که ایران هــ ـمــ ـجـــ ـنـــ ـســـــ ـگــرایان را دستگیر، شکنجه و حتی اعــ ـدام می کند. همچنین اتحادیه اروپا اعلام کرد که انگلستان اجازه ی باز پس فرستادن مهدی کاظمی به ایران را ندارد

• من رای نمی دهم، با حماقت و تایید جمهوری اسلامی همراه نمی شم.
  رای نمی دهم چون روند این انتخابات را قبول ندارم.
  رای نمی دهم چون 8 سال فرصت سوزی اصلاح طلبان را فراموش نکرده ام و دیگر به حداقل ها اعتقادی ندارم.
  رای نمی دهم چون مجلسی می خواهم که حامی ام به عنوان یک شهروند ایرانی باشد نه مجلسی که همچون مجلس هفتم هر آینه بر ضررم و چون مجلس ششم تنها دلخوشکنکی باشد که از آن هرچند ضرری نرسد ولی سودی هم نمی رسد.
  رای نمی دهم و برایم فرقی نمی کند امثال خاتمی روی کار باشند یا احمدی نژاد، چون معتقدم این خانه! از پایبست ویران است.
  رای نمی دهم و همراه نمی شوم تا دیکتاتور بداند که نمی تواند حماقت ها و ظلم هایش را با پشتوانه رای من بر ملت روا دارد.

• امروز پسر برای ساعاتی برترین وبلاگ وردپرس فارسی بود ( به خاطر این مطلب )، خوشحالم و امیدوار که این روند ادامه داشته باشه و بتونه قدری به هدفمون کمک کنه.
  اینم عکس داشبورد وردپرس فارسی ( روش کلیک کنید تا بزرگش رو ببینید ):

  

• تالار، تالار، …، تالار، تالار، …

• نمردیم دیدیم مانی زانیار تو یک ماه دو بار آپ کرد!

• یادش به خیر، آرشام یکی از اولین بلاگرهای وردپرس فارسی بود، اون زمانی که هنوز وبلاگش رو حذف نکرده بود اغلب به عنوان برترین وبلاگ روی داشبورد وردپرسی ها بود.
  کاش هیچ وقت حذفش نمی کرد و کاش…!

• تنهایی بد دردیه حتی توی وبلاگ نویسی، طی این چند وقته دلم بدجوری برای مجله کوئیری ها تنگ شده، تا خبری بود اول اونها می زدند و بعد پسر ( معدود مواردی هم بود که پسر جلوتر از اونها خبری رو نشر می داد ولی …! )، این چند وقته و مخصوصا سر قضیه ی جایزه ی فلیپا حسابی جاشون خالی بود.
  رقابت و رفاقت خیلی قشنگ تر از تنهاییه. ( چش بسته غیب گفتم! )

• نمی دونی شنیدن یه خسته نباشید از لبای تو، گرفتن یه آفرین از چشات چه چقدر حالم رو خوب می کرد، چقدر برام قشنگ بود.
  به خودش قسم! این بی انصافیه!

• من ( در حالی که عصبانی ام و فریاد می کشم ): کی این ها رو می فرسته پیش من؟! من حوصله ی این بچه قرتی ها و ادا اصول هاشون رو ندارم، کی گفته اینها رو بفرستین سمت من؟!!
  رئیس ( با شنیدن صدای من خودش رو می رسونه و می گه ): رضاجان آخرین باری که خودت رو توی آینه دیدی کی بوده؟! خب می بینن یکی عین! خودشون هست …
  من ( حرفی برای گفتن باقی نمی مونه، پس خفه می شم! )

• گوگوش:
  دست من وقت نوشتن شکل اسم تو رو داره
  وقت خوندن صورت من خنده هاتو کم میاره
  …
  تو چه خوشرنگ و عزیزی مثل یک نت لب گیتار
  مثل فکر شعر تازه، حدس یک گل پشت دیوار