گناه من

وقتی واسه اولین بار دیدمش انقدر کوچیک بود که درست نمی تونست بگه میو و صدا میزد “میا”
برای همین اسمش رو گذاشتم “میا” و اوردم گذاشتمش توی حیاط خونه
با وجود یه مادر وسواسی و یه خانواده خرافاتی ( مذهبی ) نمی شد توی خونه ازش نگهداری کرد اما حیاط رو یه جوری تحمل میکردن و دیوارها هم انقدر بلند بود که تا یه سنی محافظتش! کنن
کم کم همه بهش عادت کردن
یاد گرفتن چطور بهش غذا بدن و چطور باهاش بازی کنن
شیطون، ناز و لوس
دیر که غذاش رو می دادن شری به پا میکرد که بیا و ببین
از توری های در و پنجره بالا میکشید و انقدر صدا میکرد که بلاخره حقش! رو بگیره
توپ براش گرفتن ( یه توپ نخی هم داشت که تا از لونه اش بیرون می اوردیش با دندون و پنجه هاش هر طوری بود ازت میگرفت و میبردش توی لونه اش )
لونه براش ساختن، طوری که هم بتونه داخل خونه رو ببینه و هم محافظی باشه براش در برابر سرما و گرما
و …
میا بزرگ و بزرگ تر میشد
لوس و حرف گوش کن تر
کم کم یاد گرفته بود دست می داد و دستت رو که جلو میبردی بین پنجه هاش نگه میداشت
یاد گرفته بود بره روی چهارپایه ی وسط حیاط و منتظر بمونه تا نازش کنن 
و البته بدبختانه یاد گرفته بود که از دیوار هم بالا بکشه و به خونه ی همسایه ها هم سرک بکشه
هرچند همسایه ها هم عاشقش شده بودن
یاد گرفته بود هرجا که هست وقتی صداش میکردی ( اگه زیر بوته ای، درختی خوابش نبرده بود ) فوری خودش رو برسونه پیشت
یاد گرفته بود …
اما،
یه چیز رو یاد نگرفته بود، یعنی یادش نداده بودم،
یاد نگرفته بود از کثیف ترین موجودات روی زمین بترسه و اینجاش گناه منه
گناهی که دیگه بخشیدنی نیست
میا زیادی با آدم ها راحت بود، و یاد نگرفته بود ازشون بترسه
به جای اینکه ازشون فرار کنه نزدیک میشد و سعی می کرد خودش رو یه طوری لوس کنه 
و همین باعث شد تا کتک بخوره
و همین باعث شد مریض بشه
و همین باعث شد هفته گذشته بعد از سه روز درد کشیدن و مریض بودن به جای من اون به آرزوی! مرگ برسه.
و دقیقا الان یک هفته است که شبی رو بی گریه سر نکردم
دلم براش تنگه
و نمی دونم چطور روزی سنگینی این گناه قراره از روی دوشم برداشته بشه.